Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

...απόσπασμα...

...


Επιπλέω σε μια λίμνη από θλιβερές φιλοδοξίες. Το μυαλό μου μύλος από αγκίστρια, ερωτήματα χωρίς απαντήσεις, σκέφτηκε. Η Λουΐζα φόρεσε και πάλι τα μαύρα γυαλιά. Έσφιξε το τιμόνι. Η διαδρομή με τ’αμάξι σαν καρτ-ποστάλ. Τριγύρω εκτάσεις από καλοταϊσμένα δένδρα, στρογγυλοκαθισμένα μες στον εγωισμό τους, πάνω στον λαιμό του χρόνου, βαριά. Ανάμεσά τους ξεχυνόταν ο δρόμος, φίδι υστερικό. Πράσινη άσφαλτος και σκιές. Που και που λίμνες ήλιου, θάμπωναν το βλέμμα της, το έτσι κι αλλιώς αλλού. Πού αλλού; Ο Στέφανος.
Όχι μακρυά απ’την πρωτεύουσα. Όχι, δεν θα παραιτηθώ, είπε. Μια παρένθεση είναι, είπε. Δύο άγκιστρα και μέσα αέρας. Αέρας φρέσκος, στρογγυλός αέρας, τροφαντός με τρυπίτσες, με στίγματα, όπως έρθει κι όπως κάτσει. Το σπίτι στοίχισε αρκετά. Το ήθελε δίπλα στη θάλασσα. Όπου να’ναι, αλλά θάλασσα, είχε πει. Να – αυτό θα βάλει στην παρένθεσή της, θάλασσα κι αλμυρό νερό. Το μεθυσμένο φίδι του δρόμου μακρύ. Σερνόταν δεξιά και πάλι αριστερά, συνέχεια και συνέχεια. Η Λουΐζα, άφηνε πίσω της ιστορία. Ο Στέφανος.
Νεράιδα λεγόταν το μέρος. Το είχε δει, της έκανε. Στην παγκόσμια τράπεζα βιωμάτων, είχε κι αυτή μια μικρή θυρίδα ζωής. Την κλείδωσε πίσω της κι έφυγε. Το σπίτι τής άρεσε με το πρώτο. Λιτό, εξοχικό. Αγκαλιασμένο από αρκετά μεγάλο κτήμα, χώμα και λίγα δένδρα. Πατούσε στη θάλασσα από το πίσω μέρος, μ’ ένα μικρό διάστημα ενός κήπου. Ο μεσίτης, η αγγελία, οι φωτογραφίες. Μια που το είδε και τ’αγόρασε αμέσως. Και τώρα είναι δικό της. Τι περίεργοι που είναι οι άνθρωποι. Δικό της! Κάποιος, κάπου, κάποτε, έστησε σ’ ένα κομμάτι γης τέσσερις πασσάλους, τους έφερε βόλτα με σύρμα χοντρό και είπε: αυτό είναι δικό μου! Αυτή η γης τώρα μου ανήκει. Ο δεύτερος, δεν έφερε αντίρρηση και συρματόπλεξε ακριβώς δίπλα. Έπειτα ο τρίτος. Η Λουίζα τώρα έχει κι αυτή κάτι δικό της. Αλήθεια, ποιο νούμερο της αντιστοιχεί;
Όταν ο Στέφανος έκλεισε πίσω του την πόρτα στην Αθήνα, εκείνη λύγισε τα πόδια κι έκλαψε πικρά. Όχι, δεν έφευγε εκείνος. Εκείνος θα ξαναρχόταν. Εκείνη θα’φευγε. Το κεντρί του φιλιού του, είχε γίνει αβάσταχτο. Το μέλι κέρωσε. Ο εγωπαθής χτύπος της πόρτας, ήταν ο τελευταίος. Η Λουΐζα το’ξερε, το’νοιωσε αμέσως. Τα συμβόλαια του σπιτιού ήταν έτοιμα από καιρό. Δεν του’χε πει τίποτα. Δεν έμενε παρά να πάρει τα κλειδιά μαζί της και λίγα ρούχα. Ούτε ρούχα. Μόνο τα κλειδιά πήρε και βάρεσε πίσω της την πόρτα με την ίδια δύναμη, με τον ίδιο εκείνον εγωπαθή χτύπο. Άγκιστρο πρώτο. Παρένθεση.
Η κουτσή ξύλινη επιγραφή και αφυδατωμένη με το επικό: ΠΡΟΣ ΝΕΡΑΙΔΑ, φάνηκε στο τέλος μιας ευθείας. Η Λουΐζα δεν τις μπορούσε τις ευθείες, τρελαινόταν. Λίγες στροφές ακόμα κι έφτασε. Αλήθεια, πώς φτάνει κανείς; Το καταλαβαίνει; Πονάει;


...


{Απόσπασμα από κάτι που ετοιμάζω εδώ και καιρό. Πόσο θά'θελα να ακούσω γνώμες για την γλώσσα και το ύφος του κειμένου... Θα με βγάλετε από ένα αδιέξοδο! Μόνο - προς όσους με τιμήσουν με τα σχόλιά τους - θέλω ν'ακούσω αλήθειες!}

39 σχόλια:

Leviathan είπε...

poli mou arese...eisai perigrafikos xoris omos na kourazeis...kai mas dineis omorfes eikones!!!!a kai den einai ka8olou psixri i grafi sou,isa isa...!bravo..!!!

leondokardos είπε...

Λοιπόν, αν και δεν είμαι τόσο κατάλληλος να κρίνω μια και δεν ισχυρίζομαι οτι έχω διαβάσει το΄σα πολλά βιβλία, θα σου πω τη γνώμη μου.
Το κείμενο είναι στρωτό, έχεις πολλές ωραίες εκφράσεις και δείχνει ενδιαφέρον απο τις πρώτες λέξεις.
Θα ελεγα να μειώσεις λίγο κάποιες πολύ λογοτεχνικες περιγραφές, να τις κάνεις πιο απλές.
Θα σε διαβάζω. Καλή συνάχεια.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αν και δεν είμαι η πλέον κατάλληλη για να εκφέρω γνώμη, δε σου κρύβω πως η δουλειά σου (ααα... γι'
αυτό είχες εξαφανιστεί τόσον καιρό πουλάκι μου...)., με προϊδεάζει για κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Θα έλεγα να μην αλλάξεις ή περικόψεις τίποτε,εξάλλου είναι το προσωπικό σου στυλ έκφρασης και απόδοσης, έως ότου ολοκληρωθεί το έργο σου, έτσι όπως εσύ το έχεις συλλάβει σαν ιδέα κι δομή και στο τέλος εσύ και μόνο είσαι ο μόνος αρμόδιος να κρίνεις αν πρέπει να προσθαφαιρέσεις κάτι.
Καλή συνέχεια...εγώ το σκηνικό στην παραλία το έχω ήδη φτιάξει....
:-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

VAD είπε...

Δεν μπήκα για υμνολόγιο,όμορφη γραφή,απόλυτα ταιριαστή με το λυρισμό που διαχέει όλο το απόσπασμα.Αντε,να το δούμε ολοκληρωμένο...
Καλό βραδάκι...

Ανδρόνικος είπε...

Μου δίνετε κουράγιο.

Ωστόσο το αδιέξοδο στο οποίο
βρίσκομαι αφορά βαθύτερα αίτια
- τα οποία κατά τη γνώμη μου βέβαια,
αποτελούν κι ένα από τα ζητήματα
της σύγχρονης Ελληνικής λογοτεχνίας.

Θα τα πούμε όμως και στη συνέχεια.

Skouliki είπε...

μια χαρα σε βρισκω ... δεν εμαι υπερ του τελειου και στητου κειμενου αρα οτι πιο φυσικο εστω και μη ολοκληρωμενο ειμαι υπερ του

KΑΡΜΕΝ είπε...

Καλό…
Καλή συνέχεια!

tovenito είπε...

είναι πολύ μικρό και αποσπασματικό το κείμενο για να σχηματίσει κάποιος γνώμη. παρ' όλα αυτά αποπνέι μια καλλιτεχνική πρόθεση.
υγ. βάλε και σεξ μέσα. θα είναι πιο τραβηχτικό! λολ!

Ελευθερία Αραβανή είπε...

μου άρεσε, πολύ έντονες εικόνες, πολλά στοιχεία που θέλουν διπλή ανάγνωση για πραγματική κατανόηση...συνέχισε τις σκέψεις σου...

Leviathan είπε...

mi to afiseis....na to olokliroseis!filia!

Ένα γελαστό απόγευμα είπε...

Ανδρόνικε καλώς σε βρίσκω...
Διάβασα 2-3 φορές όχι για να καταλάβω αλλά για να επιβεβαιώσω το συναίσθημα που μου δημιουργείτο...
Συμφωνώ με τα προαναφερθέντα περί ανάλαφρου κειμένου και περιγραφικού!
Ένιωσα όμως σαν να κρύβεται μια τραγική συνέχεια ή μια μελαγχολία να έπεται...
Δεν είμαι ειδικός στο να εκφέρω γνώμη, ίσως και να 'ναι κι η κούρασή μου που με κάνει να το βλέπω έτσι αλλά αλήθεια με ξεκούρασε το έργο σου.
Συγχαρητήρια.

marianaonice είπε...

Δυνατή γραφή, ζωγραφίζει εικόνες, εμπνέει συναίσθημα! Μ' αρέσει! Μοιάζει αληθινή!
Χάρηκα για τη γνωριμία!
:)))

Ανδρόνικος είπε...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους
όσοι μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε
το κείμενό μου.

Με βγάζετε από μία πολύ δύσκολη θέση κι από ένα δίλλημα.

Το δίλλημα εστιάζεται στη διαμάχη
των νεοελλήνων συγγραφέων περί
φορτισμένης συναισθηματικά γραφής ή όχι.

Η μόδα σήμερα επιτάσει μία γλώσσα
αποστεωμένη από καλολογικά στοιχεία,
και πλήρως αποφορτισμένη - μία γραφή δηλαδή, σχεδόν σεναριακή.
Μία γραφή όπου ο συγγραφέας
παραμένει απλός παρατηρητής
και όχι μάρτυρας των γεγονότων της ιστορίας.

Κι όταν βέβαια αυτό γίνεται συνειδητά
και συστηματικά, είναι απόλυτα
αρεστό και αληθινό.
Οταν γίνεται όμως από αδυναμία
και συγγραφική ανεπάρκεια
τότε κάπου δεν πάμε καλά.

Οπως και νά'χει, δέχτηκα πολλές
επικρίσεις όσον αφορά το ζήτημα αυτό
και θεωρώ πως ο μόνος αδιαφιλονίκητος κριτής εν τέλει
είναι το ίδιο το αναγνωστικό κοινό
κι όχι οι "ειδικοί".

Μέσα από το κείμενο και τα σχόλιά σας
θεωρώ ότι απέκτησα όμορφους φίλους.

Χαίρομαι ιδιαιτέρως και θα σας ενημερώσω
για την όλη πορεία του κειμένου.
Ισως αναρτήσω και κάποιο ακόμα απόσπασμά του...

Τρελός του Χωριού είπε...

Η Αλήθεια είναι σαν μια ξεδοντιάρα γρια που όταν την πλησιάζεις και την ρωτάς κάτι βαθυστόχαστο και λαχταράς να πάρεις λίγη από την … σοφία της , αυτή σε σε κοιτάζει περίεργα και σου λέει : ‘ Πιάνου σαι συ ,μάνα μ’ ?
Ο κάθε ένας έχει την δική του αλήθεια . Εσύ γράψε την δική σου χωρίς να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι γι αυτήν . Αυτό είναι το μυστικό
Τάδε εφη Θεοπάλαβος της κοινότητας

VAD είπε...

Γράφεις "η μόδα επιτάσσει".Διαφωνώ,η γραφή είναι προσωπικό στοιχείο,δε λέω να γραφεις σήμερα σαν τον Παπαδιαμάντη,αλλά να λες αυτά που θες,με τον τρόπο που θέλεις,τότε το κείμενο είναι πιο αυθόρμητο,πιο "καθαρό"!Δεν είναι συμβουλές ειδικού,είναι προσωπικη κατάθεση στις αναζητήσεις σου.
Καλό τριήμερο,φίλε Ανδρόνικε...

Adamantia είπε...

Kαλως σε βρισκω Ανδρονικε. Δεν νομιζω ουτε εγω οτι υπαρχουν μοδες στη λογοτεχνια. Ο καθε συγγραφεας καταθετει την αληθεια του. Ομως καμια φορα πολλοι μπερδευουν την "συναισθηματικα φορτισμενη γραφη" με την φλυαρια.Με αυτη την εννοια καλο ειναι λιγοτερη φλυαρια και περισσοτερη αμεσοτητα στο νοημα. Το κειμενο σου ομως δεν δειχνει τετοια στοιχεια, συνεχισε και θα χαρω πολυ να το διαβασω ολοκληρωμενο. Καλο απογευμα.

Coco είπε...

Μα γράψε όπως νιώθεις κι άσε τις τάχαμου λογοτεχνικές επιταγές! Καλή συνέχεια!

το αερικό είπε...

"Κι όταν βέβαια αυτό γίνεται συνειδητά
και συστηματικά, είναι απόλυτα
αρεστό και αληθινό.
Οταν γίνεται όμως από αδυναμία
και συγγραφική ανεπάρκεια
τότε κάπου δεν πάμε καλά."

Καλησπερα Ανδρονικε!
Νομιζω οτι την απαντηση στο διλλημα την εχεις μεσα σου.
Ομως κατι σε εμποδιζει(;) να την αποδεχτεις.
Αντεγραψα το παραπανω αποσπαμα απο την καταθεση του προβληματισμου σου, γιατι ηθελα να επεξεργαστουμε αυτο το "συνειδητα".
Πραγματι μερικες φορες ισως να γινεται ετσι.Τοτε ειναι αληθινο, αλλα οχι απαραιτητα και αρεστο.
Μπορει επισης να γινεται κι απο συγγραφικη ανεπαρκεια οπως λες, αλλα ωστοσο πιθανον ειναι και η χρηση μιας πλουσιας σε καλολογικα στοιχεια γραφης, να προδιδει ακριβως την ιδια αδυναμια.
Τοτε που οδηγουμαστε; ποια ειναι η σωστη οδος;
Με ολο τον σεβασμο στην προσπαθεια σου επετρεψε μου να πω ως απλη αναγνωστης, η αληθεια!
Η αληθεια του συγγραφεα που φουσκωνει μεσα του και ψαχνει τροπους εκφρασης
Ως αναγνωστης λοιπον αυτο που ζηταω, ειναι να με βαλεις μεσα σε ενα κοσμο ηρωων που να τον νιωσω αληθινο, οχι απαραιτητα πραγματικο. Ο τροπος λοιπον που θα επιτευχθει αυτο το επιχειρημα, δεν εχει καμια απολυτως σημασια, ουτε υποκειται σε κανονες και μοδες. Με αυτο το σκεπτικο, δεν θα διαβαζε κανεις κλασικη λογοτεχνια.
Στο δια ταυτα τωρα!
Δεν θα σου χαιδεψω τ'αυτια...
Καταρχην το αποσπασμα ειναι πολυ μικρο για να εχω εικονα, αλλα το θεμα ειναι απλο. Ενας χωρισμος μαλλον κατω απο δυσκολες συνθηκες.Το συναιθηματικο και συγκρουσιακο λοιπον πεδιο των χαρακτηρων σου, τεραστιο. Κι ομως σε αυτες τις λιγες γραμμες,δινεις πιο πολυ βαρος στην περιγραφη, εξωτερικων στοιχειων(δρομος, δεντρα, κ.λ.π), που αν το κανεις για να προετοιμασεις μια δυνατη σκηνη,ο.κ!
Επιπλεον θεωρω οτι βαδιζεις σε δυσκολα μονοπατια, εφοσον μας παρουσιαζεις την ηρωιδα, πραγμα που απο την φυση του απαιτει καλη γνωση της γυναικειας ψυχολογιας.
Αυτα προς το παρον, με χαρα θα περιμενω να δημοσιευσεις και κατι ακομα!
Ελπιζω να μην σε κουρασα!
Καλο σου βραδυ

Δήμητρα είπε...

Πραγματικά μ αρεσει πολύ.
Και χαίρομαι που ήρθα εδώ.
Καλησπέρα είπα ,Πατριωτάκι;;

Ανδρόνικος είπε...

Την καλησπέρα μου σε όλους.

Ας μην κάνει εντύπωση
το ότι προδημοσίευσα ένα απόσπασμα
και "ψάχνομαι".

Είναι αλήθεια βέβαια ότι "ψάχνομαι"
αλλά σε μία συγκεκριμένη πια λογοτεχνική κατεύθυνση - στην οποία
είμαι απόλυτα κατασταλαγμένος
- νόμίζω ότι στους περισσότερους έγινε σαφές από το ίδιο το κείμενο -
και μέσα από την οποία, λίγο λίγο αντλώ και σχηματίζω
την προσωπική μου ταυτότητα.

Χαίρομαι ωστόσο
διότι αυτό που κάνει εντύπωση
είναι το κοινό αυτονόητο,
ανάμεσα σε όσους έτυχε να ρίξουν μια ματιά στο κείμενο και σε μένα:
Δηλαδή το "γράψε όπως νοιώθεις".
Κι αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια,
όπου ο τελικός αποδέκτης - ο "αθώος" αναγνώστης την έχει κατακτήσει.

Αυτό το αυτονόητο λοιπόν μεταξύ μας,
δεν είναι καθόλου "κοινό" ανάμεσα
σε μένα και σε κάποιους "ειδικούς" που με διαόλισαν.
Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος
που μπήκα σ'αυτή την δοκιμασία
της προδημοσίευσης.

Τελικά εμείς
εγώ κι εσείς, είμαστε αυτοί
που ξέρουμε τι κάνουμε.
κι αυτό με κάνει ευτυχισμένο.

iLiAs είπε...

..μ' αρεσουν οι ερωτικες ιστοριες, εκεινες που αφηνουν εκκρεμοτητες, εκεινες που δεν ειναι οπως φαινονται..ελπιζω να το δουμε συντομα δημοσιευμενο.

Να εισαι καλα :)

Sissi Soko είπε...

Για σου Ανδρόνικε, συνάδελφε! Όποιος πατάει γερά στα πόδια της γλώσσας, μπορεί να χρησιμοποιεί μεταφορές, κλπ. Τότε πρόκειται για τέχνη, λογοτεχνία. Βέβαια πρέπει να προσέχει πολύ να μη παρασυρθεί και φλυαρήσει. Αυτό που λες μόδα είναι πολλές φορές αδυναμία και δεν είναι τέχνη, είναι βιβλία που αύριο δεν θα τα έχει πια κανείς σε βιβλιοθήκες.
Πολύ μικρό το απόσπασμα για να πει κανείς περισσότερα. Αλλά η γενική εντύπωση είναι καλή.
Μακάρι να ήξερα εγώ σαν ξένη τόσο καλά ελληνικά!

doraF είπε...

περιδιαβαινοντας μπηκα και στα χωραφια σας.
καλησπερα.
διαβασα το αποσπασμα, κατι ισως εγραψε και γραφει και η επισκεπτης σας.
εχει τοπο, χρονο;( πρασινη ασφαλτος, τι ωρα μπερδευονται τα χρωματα ; κοινωνικες αναφορες;).
καλη η προσπαθεια!συνεχισε!

Ανώνυμος είπε...

εμενα μου αρεσαν πολυ οι εκφρασεις τυπου: το μεθυσμενο φιδι του δρομου μακρυ, λιμνες ηλιου κλπ...
το διαβασα πολυ γρηγορα το κειμενο με ευκολια στο να καταλαβω, πραγμα που συμβαινει σε μενα οταν ενα κειμενο, βιβλιο, οτιδηποτε γραπτο, τυχαινει να μου αρεσει.

b|a|s|n\i/a είπε...

γράφε όπως αιθάνεσαι. όπως εκφράζεσαι. όπως νοιώθεις. δεν υπάρχουν ειδικοί σε αυτά.

Σκορπινα είπε...

Μ'αρέσει τόσο πολυυυυυυυυυυ!
Αχ!Με ταξίδεψε...Μέχρι τη Νεράιδα και πάλι πίσω...

Πολύ όμορφο....Θέλω κιάλλο!

mrs Smith είπε...

Aνδρόνικε προσωπικά απέχω πολύ από το να μπορώ να κρίνω ένα γραπτό.
Απέχω πολύ και από αυτό που αποκαλούμε "μόδα". Τι είναι η "μόδα" στο γράψιμο ? Δεν μιλάμε εδώ για ομογενοποιημένα προϊόντα, ούτε για μαζική παραγωγή ρούχων, αλλά για την ψυχή του καθενός.
Και στο κάτω - κάτω τη διαφορά στο λογοτεχνικό ύφος κάθε εποχής την κάνουν αυτοί που διαφέρουν...
Εκφράσου!
Μου άρεσε αυτό που διάβασα. Ήθελα κι' άλλο.:)
Θα σου πω και έγώ αυτό που σου είπαν και οι άλλοι.
Υπερασπίσου την αλήθεια σου :))))

Leviathan είπε...

kalispera!!!na mas akouseis!! :) filia!

Ανδρόνικος είπε...

Νοιώθω την ανάγκη
να εκφράσω ένα πολύ μεγάλο
ε υ χ α ρ ι σ τ ώ
προς όλους τους φίλους
για τα καλά τους λόγια.

Ομολογώ πως όλη αυτή η αγκαλιά
αποτέλεσε μία έκπληξη για μένα.

Κι ήταν έκπληξη διότι
όσο και να πιστεύεις στο κείμενό σου,
τα τόσο θερμά λόγια δεν γίνεται
να μην σε ενθαρρύνουν, αφ'ενός
κι αφετέρου, διότι δεν περίμενα
τόσο μεγάλο ενδιαφέρον προς
την λογοτεχνία. Με διαψεύσατε!

Ωστόσο, θέλω να διευκρινίσω - σε απάντηση και του mrs smith, πως
στη λογοτεχνία σήμερα δυστυχώς
υπάρχουν μόδες.

Αρκεί κανείς να επισκεφτεί τη σελίδα
του ΕΚΕΒΙ (Εθνικό κέντρο βιβλίου)
όπου εκεί θα διαπιστώσει, πως μόνο το 2007
και μόνο στο χώρο της λογοτεχνίας
και μόνο στη χώρα μας
εκδόθηκαν 997 νέοι τίτλοι
κι από αυτούς οι μισοί περίπου
αφορούν το μυθιστορημα.

Από την άλλη, οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι
προωθώντας και διαφημίζοντας συγκεκριμένους νεοέλληνες συγγραφείς
-δεν θα ήθελα να αναφέρω ονόματα -
ουσιαστικά παράγουν μία μόδα στο γράψιμο
και αναπαράγουν πρότυπά της,
εγκλωβίζοντας σ'αυτήν τον τύπο και τα ΜΜΕ
ακριβώς για να μη καταφέρει
να κάνει κάποιος "τη διαφορά"
από κάπου αλλού.

Η μόδα βέβαια είναι και ουσιαστική,
δεν αφορά μόνο τα ονόματα.
Τα τελευταία δύο χρόνια, έσκυψα πάνω
στους νεοέλληνες και πήρα μία εκτεταμένη γεύση,
σχεδόν από όλους.
Οι διαπιστώσεις μου είναι, πως
όσοι ηλικιακά είναι κάτω των 50 ετών
- εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων,
γράφουν σχεδόν με τον ίδιο
αποστεωμένο, σεναριακό και ξύλινο λόγο.
Εναν λόγο εύκολο, ασυναισθημάτιστο εντελώς, χωρίς πόνο. Εναν λόγο "όπως κάτσει"!
Αυτόν τον "λόγο" και την αντίστοιχη αισθητική του
που αναγνωρίζουμε
σήμερα στα εύκολα σουξεδάκια της πεντάρας
στα εύκολα τηλεοπτικά σήριαλ επίσης της πεντάρας κ.λπ.

Εξού και τα 400 περίπου ελληνικά
μυθιστορήματα που εκδόθηκαν μόνο πέρσυ. Κι αυτό διότι - αν γράφουν έτσι
τα αγαπημένα παιδιά των media
και των εκδοτικών οίκων,
τότε γιατί να μην τολμήσει να γράψει
και να εκδώσει κι όλος ο υπόλοιπος ελληνικός πληθυσμός!

Ολο αυτό εντέλει
καταντά εις βάρος των ανθρώπων
που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν στον χώρο,
αλλά αποκλείονται απ' τους μεγάλους
κι εξορίζονται στους μικρούς εκδοτικούς οίκους - πέρα από κάθε προβολή.

Roadartist είπε...

Ακολούθησε απλά το ένστικτο σου και τη καρδιά σου!! Αρκεί ;)

mrs Smith είπε...

Καλημέρα Ανδρόνικε :)
Κατανοητό ότι θέλεις να προβληθεί το έργο σου. Και να πουλήσει. Πέρα από την ψυχή υπάρχει και η ύλη. Κατανοητά αυτά.

Πρόσεχε μόνο τι εκπτώσεις θα κάνεις κινούμενος σε αυτή την γραμμή.
Είσαι έτοιμος Ανδρόνικε να κάνεις αυτές τις εκπτώσεις?

Ίσως πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου γιατί γράφεις. Ποιός είναι ο στόχος σου.
Προφανώς είναι το πρώτο σου συγγραφικό εγχείρημα. Εγκυμονείς ένα "παιδί" και εσύ. Φρόντισε να είσαι εσύ πρώτα υπερήφανος για το δημιούργημά σου. Να το κυττάς στα μάτια και να χαμογελάς. Μπορεί να είναι ένα διαφορετικό παιδί, αλλά εξίσου όμορφο και ενδιαφέρον.

Ότι κάνουμε με αγάπη Ανδρόνικε, πετυχαίνει.

Εμπιστεύσου τον εαυτό σου και άσε τους "ειδικούς" και τις μόδες.
Πάρα πολλοί αναγνώστες σε πληροφορώ ψάχνουν τους μικρούς εκδότες, δεν αγοράζουν ούτε αυτό που διαφημίζεται ούτε αυτό που πήρε το Νόμπελ.

Μόνο αυτό που θα κερδίσει την καρδιά και το μυαλό τους.

Οι blogger διαβάζουν...εντελώς διαφορετικά πράγματα. Αποτελούμε έναν ισχυρό στατιστικό δείκτη. Στατιστικά δεν μπορώ να μιλήσω βέβαια, αλλά έχω εντυπωσιαστεί από την ποικιλία και την διαφορετικότητα σε λογοτεχνικό ύφος, σε είδος, αλλά και σε εκδόσεις.

Εμπιστεύσου την καλή σου τύχη και την ποικιλία των αναγνωστών. Όχι απαραίτητα το ΕΚΕΒΙ.
Γιατί όχι?
:)))))

Ανδρόνικος είπε...

Δε διαφωνώ σε τίποτα mrs smith απ'όσα
έγραψες.
Το ότι αναφέρθηκα στις μόδες και στη χειραγώγηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας
δε το έκανα εννοώντας πως θα ενδώσω
στις εκπτώσεις προκειμένου να συμβιβαστώ μ' αυτήν την τακτική. Αν ήταν έτσι, θα το είχα κι όλας κάνει
και δεν θα μου χρειαζόταν η υποστήριξη των φίλων.

Ασφαλώς και ψάχνω να βρω την αλήθεια μου,
ασφαλώς και μ'αρέσει η (όποια) διαφορετικότητα στο κείμενό μου,
ασφαλώς και θέλω να παλέψω με τα δικά μου όπλα
κι ας είναι στον μικρότερο εκδοτικό οίκο που υπάρχει.
Οσο για το απόσπασμα - και δεν θέλω να παρεξηγηθώ από κανέναν
θέλησα να διαπιστώσω
όχι αν "πουλάει", αλλά πόσο αρέσει! Θέλησα να βρω σύμμαχους (συνένοχους, αν μου επιτρέπεται η έκφραση) - σε μία δύσκολη στιγμή της προσπάθειάς μου. Και η ανταπόκριση όλων των φίλων με αναζωογόνησε.


Αν έγραψα κάποια σχόλια και σκέψεις πριν, πάνω σ'αυτό,
είναι διότι εγώ πανευτυχής
τ ω ρ α
διαπίστωσα αυτό που εσύ γράφεις:
ότι δηλαδή οι blogger διαβάζουν διαφορετικά τα πράγματα
κι ότι ευτυχώς υπάρχει ένα αναγνωστικό κοινό
που ψάχνει με φροντίδα και αγωνία κάτι
πέρα από το πολυδιαφημιζόμενο.

Εγώ εντέλει, θα κάνω αυτό που λέει η ψυχή μου
- διαλέγω δηλαδή τον δύσκολο και ουσιώδη δρόμο,
και ελπίζω πως θα τα καταφέρω.

Ανδρόνικος είπε...

Το προηγούμενο σχόλιο βέβαια
με αγάπη και εκτίμηση.

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους

mrs Smith είπε...

Φυσικά και θα τα καταφέρεις :)))))

Επικροτώ ακόμη και τον τόνο του σχολίου σου, πέρα από τις σκέψεις σου :)
Προχώρα!
:)

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Γεια σου Ανδρόνικε,

σε δυο τομείς θα συμπυκνώσω το σχόλιο μου.

Ο ένας είναι προσωπικά σε σένα αφού σε νιώθω επειδή έχω παρόμοιες ανησυχίες σε νηπιακή όμως μορφή(αν υποθέσουμε πως η δική σου είναι εφηβική με τάσεις ολοκλήρωσης)
Θέλω να σου μεταφέρω την άποψη μου για τη διαφήμιση.Πιστεύω πως το βιβλίο πάει από στόμα σε στόμα,προσωπικά όσα βιβλία διάβασα στη ζωή μου ήταν μεταφερόμενος ενθουσιασμός από φίλους η παραπομπές σχολίων από άτομα που εκτιμούσα και εμπιστευόμουνα την κρίση τους .
Το καλό βιβλίο πιστεύω είναι αδύνατον να χαθεί μέσα στην πληθώρα βιβλίων,αν πραγματικά αξίζει και έχει απήχηση τότε θα αναγκαστούν και οι εκπομπές της ΤΥ να σε φωνάξουν.

Δώσε την ψυχή σου λοιπόν και μην την τροποποιείς για κανενός τη χάρη.

Όσο αφορά το κείμενο και το στυλ γραφής μου άρεσε.
Χρησιμοποιείς πολλές μεταφορικές έννοιες που αναγκάζουν τον αναγνώστη να σκεφτεί ώστε να κατανοήσει τι θέλει να πει το ποιητή.
Έχεις ένα στυλ που διαβάζεται αργά,δεν μπορεί κάποιος να τρέξει ούτε να προτρέξει στη γραφή σου.
Τον "υποχρεώνεις" να διατηρεί μια συνεχή αγωνία ώστε να καταλάβει που το πας...
Ίσως είσαι λίγο υπερβολικός σε κάποια σημεία ,κάποια προσπάθεια απλούστευσης και λιγότερη προσπάθεια εντυπωσιασμού ίσως είχε καλύτερο αποτέλεσμα.
Ο δημιουργός που αξίζει προσπαθεί πάντα να εντυπωσιάσει,ο τρόπος είναι που κάνει τη διαφορά.

Καλή τύχη σου εύχομαι

manetarius είπε...

Καλημέρα Ανδρόνικε... πολύ ωραίο το κείμενο!
Αν και δε φημίζομαι για τις κριτικές μου ικανότητες, θα προτιμούσα να μην ήσουν τόσο πολύ περιγραφικός...γιατί περιορίζει λίγο την φαντασία του αναγνώστη!
Σου γράφω τη γνώμη μου με όλο το θάρρος που μου έδωσες στην τελευταία σου παράγραφο :*
Καλημέραααα!

Υ.Γ. Και να μας ενημερώσεις παρακαλώ πότε θα κυκλοφορήσει... :))

VAD είπε...

Καλημέρα,Ανδρόνικε,είχα μερες να περάσω ,βλέπω ότι η συζήτηση εξελιχθηκε σε πολύ ενδιαφέρουσα.
Λες για τους καινούριους τίτλους,πόσοι απ'αυτούς ειναι πραγματική λογοτεχνία;Πόσοι είναι πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων;Και πόσοι από τους πρωτοεμφανιζόμενους θα...ξαναγράψουν;
Το σταρ-σύστεμ δυστυχώς πέρασε και στη λογοτεχνία,δεν πειράζει,αυτούς δε θα τους θυμάται ως "λογοτέχνες" ούτε η μάνα τους.
Από τη δεκαετία του "80 και μετά βγήκαν εκατοντάδες καινούριοι,λίγους θα κρατήσουμε στο μυαλό μας μετά από χρόνια!
Εσύ γράφε αυτό που νιώθεις,"εκδώσου"(συγγνώμη,ε,με την καλή έννοια!Χα!),αλλά ,αυστηρός κριτής εγώ,θα σε θεωρήσω λογοτέχνη μετά το δευτερο έργο σου!
Και μη μετρήσεις ποτέ πωλήσεις,παρά μόνο την καλόπιστη κριτική μας.Περιμένω,καθε καινούριο στη λογοτεχνία με τραβάει...

Ανδρόνικος είπε...

Καλημέρα σε όλους.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,
συμφωνώ με όλους τους φίλους
και τα νέα σχολια περί λογοτεχνίας.

Ωστόσο - πιστέψ'τε με
το ζητούμενο δεν είναι να "μείνουμε"
ή όχι, ως λογοτέχνες
ή να μας γνωρίσει και κάποιος πέραν
της μανούλας μας.
(Στο πίσω μέρος του μυαλού μου βεβαίως,
παίζει κι αυτό
αλλά προσπαθώ να ελέγξω όσο μπορώ
τις ματαιοδοξίες μου)

Το ζητούμενο λοιπόν είναι
να αξιωθούμε να δημουργήσουμε κάτι
ουσιαστικό
που να "μιλήσει" πραγματικά στον κόσμο
και τώρα και στις επόμενες γεννιές.

Κι αυτό βέβαια έχει δόσεις ματαιοδοξίας,
αλλά τουλάχιστον στοχεύει στην αληθινή
επικοινωνία, κι όχι στη "χορτασιά"
του μικρόκοσμού μας.

Εδώ όμως, θέλω να εξομολογηθώ ένα μυστικό:
Κατά την διαδικασία της συγγραφής
δεν "παίζει" τίποτα απ' όλα αυτά που λέμε.
Τις στιγμες της (όποιας) δημιουργίας,
είσαι εσύ και οι ήρωές σου,
με το λευκό χαρτί ανάμεσα.

Αν ανάμεσα μπει έστω και μία υποψία
περί ονόματος, πωλήσεων, καταξίωσης κ.λπ.
τότε παύουμε να μιλάμε για δημιουργία
και αναφερόμαστε σε "κατασκευή" -
σε κατασκευάσματα που πληρούν
όλα αυτά που προανέφερα σε σχόλιά μου
με σκοπό τις καλές πωλήσεις.

Τέλος,
οι πρώτοι αναγνώστες των κειμένων μας
είμαστε εμείς,
αυτό είναι μοιραίο και αναπόφευκτο
και το κείμενό μας πρέπει να μας αφήνει
πλήρως ικανοποιημένους, να λειτουργεί απολύτως (και πρώτα) μέσα μας.
Και, αν μεν έχουμε τις γνώσεις,
το ένστικτο (τάλαντο) και την εμπειρία
να εκτιμήσουμε σωστά και αυστηρά το κείμενο, τότε έχουμε φτιάξει κάτι αληθινό
και δόκιμο λογοτεχνικά -
αν όχι...
τότε μένουμε στάσιμοι στη μετριότητά μας
και αναμασάμε τις "καραμέλες"
περί κυκλωμάτων και αναξιοκρατίας.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.